Het einde is in zicht!!

Lieve mensen,

Na 336 dagen rond te hebben getrokken door acht geweldige landen wordt het tijd om weer naar huis terug te keren. Mijn gevoelens zijn wisselend. Aan de ene kant wil ik nog helemaal niet naar huis want het leven over hier bevalt me nog veels te goed, maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer heel fijn om mijn vrienden, familie en collega's weer te zien. En ik kijk toch ook wel weer uit naar mijn eigen bedje en een schone badkamer met ligbad.

Ik kan wel stellen dat afgelopen jaar zeker het leukste en leerzaamste jaar uit mijn leven was. Heb echt zoveel leuke mensen leren kennen, adembenemende plekken bezocht en kennis mogen maken met nieuwe culturen en de daarbij behorende normen/waarden en tradities/gewoontes. Denk dat het reizen een beetje een verslaving is geworden want ben alweer rustig aan het nadenken over een volgende.. Haha, maar eerst mijn leventje thuis weer op zien te pakken.

Nadat ik half april Australie had verlaten, heb ik de eerste weken voornamelijk in het oosten van Indonesie doorgebracht op bestemmingen (Sumatra, Molukken en Papua) die maar door weinig toeristen worden bezocht. De reden waarom ik hier voor heb gekozen is dat je hier pas echt een goed beeld krijgt hoe het locale leven er aan toe gaat. De mensen zijn niet gewend aan toerisme, dus je vindt er weinig commerciele activiteiten (al zijn er altijd wel verkopers die proberen meer geld te verdienen op je omdat je blank bent). Iedereen is zo vriendelijk, behulpzaam en gastvrij, maar toch ook allemaal erg nieuwsgierig en soms verlegen. Als je over straat loopt wordt je letterlijk elke vijf meter aangesproken of begroet. Aangezien ik altijd wel beleefd wilde blijven groette ik altijd terug, maar kan je zeggen dat je er na 100 keer soms best wel moe van wordt. Maargoed dat namen we maar voor lief! :D

Zoals het in het leven gaat bestaat ook het reizen niet alleen maar uit leuke en mooie momenten. Wat ik jullie nog niet eerder had verteld is dat de relatie tussen Suus en mij niet meer helemaal soepel liep. Er was veel verwijten over en weer en aan onze relatie werken ging niet omdat we ver bij elkaar vandaan zaten. Er onstond, vooral bij Suus, veel twijfel en wisselende gevoelens.

Om duidelijkheid te creeeren, besloten om de relatie te verbreken en proberen als vrienden verder te gaan. Ondanks dat we echt veel gemeen hebben, dezelfde interesses delen en samen geweldige avonturen hebben beleefd, moet ik helaas bekennen dat onze karakters nog wel eens willen botsen wat geregeld tot onnodige ruzies heeft geleid. Daar kwam nog eens bij dat ik Suus in Australie niet de liefde en aandacht heb gegeven die ze zeker wel verdiende. Ik was daar zo druk met mijn werk en zag veels te veel $ tekens in mijn ogen, dat ik te weinig tijd en energie over had om leuke en lieve dingen met/voor haar te doen. Ik mag dan wel de eerste zeven maanden van mijn reis hebben terugverdiend, maar ik ben mijn leuke, lieve, spontane, grappige meisje wel kwijtgeraakt. Helaas zie je zulke dingen pas vaak achteraf en kun je zeggen dat je er van hebt geleerd, en dat klopt.. maar op dit moment doet het me nog stiekem altijd wel pijn en verdriet. Het werd me nog ook nog maar eens duidelijk hoeveel ik mijn vrienden en familie mis, maar gelukkig gaven zij me zelfs op grote afstand nog altijd veel steun. Heel erg bedankt..

Het positieve van de hele situatie is dat ik nu weet hoe het voelt om gedumpt te worden, of zoals Suus het zo mooi verwoordde 'zacht neergelegd te worden' en word ik er alleen maar (nog) wijzer en sterker door! Een mooi gezegde die iemand me in Indonesie vertelde; wil je je vriendin trouwen, neem haar dan niet meer op vakantie. Laat staan een reis van vijf maanden! ;)

Ondanks dat ik nog altijd veel om haar geef, weet ik dat dit het beste is. We proberen nu een vriendschap te houden. Een vriendschap voor het leven!! Zodat we hopelijk samen nog veel op onze geweldige avonturen kunnen terugkijken en wie weet er nog ooit meerdere zullen meemaken. Maar we zullen zien wat de toekomst ons gaat brengen!

Gelukkg was er nu wel duidelijkheid en konden we nog een weekje samen genieten. Ik had vooraf wat verrassingen georganiseerd om onze reis samen op een mooie manier af te sluiten. Voor de eerste nacht een vijfsterren hotel geboekt met op de vijftiende verdieping een gym, zwembad, sauna's, bubbelbaden met panoramazicht over de hele stad. En de dagen erop verbleven op een duikresort op het eiland Bunaken om hier maar weer eens van de onderwaterwereld te genieten.

De volgende bestemming was Ambon. Een eiland gelegen in de Molukken, waar redelijk wat ouderen Nederlands spreken en/of familie in Nederland hebben en waar tien jaar geleden nog een burgeroorlog woedde tussen de moslims en de christenen. Gelukkig is daar nu vrij weinig meer van te merken, al moet ik eerlijk zeggen dat ik er maar vijf dagen ben geweest, dus mijn beeld is maar beperkt.
Zoals ik al eerder had vermeld geeft Suus hier al drie maanden les en al haar mooie foto's en positieve verhalen maakte mij erg nieuwsgierig om een bezoek te brengen. Helaas was het weer niet al te best en heb ik weinig van het eiland zelf kunnen zien, maar heb gelukkig wel mogen bewonderen hoe leuk juf Suus daar met de kids omgaat en ondanks de beperkte materialen, communicatiemiddelen en de berperkingen van de kids toch altijd een leuke lessen wist te geven.
Wat ik verder nooit zal vergeten is het moment dat twee kids een toets/examen aan het maken waren, maar ondertussen elkaar heel relaxt de antwoorden door sms'ten terwijl de examinator rustig een boekje aan het lezen was. Haha, zo kan iedereen wel slagen!
Wat verder heel uniek en interessant was dat we een bezoek hebben mogen brengen aan de enige psychiatrische kliniek in de Molukken. Wat een wereld van verschil met de Beek. Veel clienten zaten opgesloten, vooral de mannen omdat de kans op agressie groter was, vele hadden zelfs geen matras en lagen dus op een houten bed om te voorkomen dat deze in brand werden gestoken en er is minimale dagbesteding, therapieen etc.. Kan dus wel stellen dat het met de behandeling, mogelijkheden en rechten van de clienten/patienten in Nederland toch heel wat beter gesteld is.

Na een geweldige week werd het tijd om afscheid te nemen en mijn reis alleen te vervolgen in Papua. Op een eiland in Raya Ampat, wat ook wel het duikparadijs op aarde wordt genoemd.. en niet voor niks!!

In mijn guesthouse een duikinstructeur leren kennen die bezig is met het opzetten van een duikresort. Hierdoor heeft hij vele contacten op het eiland en kon hij wel regelen dat ik voor een mooi prijsje met hem kon gaan duiken. Samen met de instructeur en een divemaster in het totaal vier keer gedoken en echt zoveel diverse soorten vis en koraal gespot en alles was zo kleurrijk. Zoiets had ik alleen nog maar in documentaires of brochures gezien. En om alles nog completer te maken zagen we direct toen we boven kwamen vijf spelende dolfijnen op nog geen tien meter afstand van ons!

Verder op Waisai een Indonesisch stel leren kennen die me wel kennis wilde laten maken met de locale drank. Alcohol is op het eiland verboden, maar aangezien de man voor de overheid werkt kon hij wel wat regelen. De locals noemen de drank 'Fly' en na een paar gezellige uren wist ik ook wel waarom! :D

Na een paar dagen weer terug gegaan naar het vaste land, waar een man genaamd Jack, die ik eerder de week had leren kennen me uitgenodigd had om kosteloos bij hem thuis te verblijven. Hier kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen, dus de nacht met hem en zijn neefjes doorgebracht. Hij heeft me veel verteld over de cultuur, geschiedenis, tradities en gewoontes. Het is mooi om te zien hoe belangrijk familie hier is. Hoe hecht ze zijn, alles voor elkaar over hebben en vol trots over de familiestamboom vertellen. De rolverdeling werd me ook al gelijk duidelijk. De jongeren hebben hier veel respect voor ouderen en zorgen er dan ook voor dat zij niks te kort komen. Ze zorgen bijvoorbeeld eerst dat de ouderen gegeten hebben en pas als zij klaar zijn, en nadat ze alles hebben afgeruimd, mogen ze zelf gaan eten.

Jack komt zelf uit een dorpje in de jungle in de buurt van FakFak. Hij wilde me graag kennis laten maken met de rest van de familie en laten zien hoe zij daar leven. Op het laatste moment besloten om mijn vlucht terug naar Sulawesi te annuleren en die middag nog met hem de Pelniboot gepakt. Na zestien uur op houten planken te hebben gelegen eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming. In het begin was het wel even schrikken, want er stonden militairen met machinegeweren op het vaste land. Aangezien ik de enige toerist was pikte ze mij natuurlijk eruit en wilde ze mijn paspoort en bagage checken. (Om door bepaalde delen in Papua te reizen heb je een speciaal visa nodig en die had ik natuurlijk niet omdat deze trip niet gepland was.) Gelukkig kon Jack een van deze militairen, dus we konden zonder problemen verder!

De eerste dag drie uur door de jungle getrokken om het huis, ofjaah kan het beter een houten hutje noemen, van zijn moeder te bezoeken. Onderweg vertelde hij me alles over overleven in de jungle. Over voedsel, medicijnen, planten, insecten etc. Daar de nacht doorgebracht in het hutje ver van alles en iedereen vandaan. Nog nooit eerder was hier een toerist geweest, dus dit maakte het extra uniek. Zelf koffie gemaakt, rijst gekookt in bamboe en veel vers fruit verzameld en gegeten. De tweede dag zijn we laat in de avond met een kano het water opgegaan om te gaan vissen met wat locals. Het was vissen op traditionele manier, dus geen hengel maar een houten blok met vislijn en haakje. Ondanks dat ik zelf niks heb gevangen en de locals flink hebben kunnen lachen om mijn vis-skills, was het super gaaf om dit mee te maken. Na al de inspanning hadden we natuurlijk wel honger gekregen, dus onze vangst (maar liefst vier hele vissen) op een onbewoond eilandje gaan braden op een kampvuurtje. Verder veel familie bezocht waar we zo gastvrij ontvangen werden. Overal werd volop eten voor ons klaar gemaakt en heb zelfs diverse cadeautjes (tasjes, portemonees) wat ze zelf hebben gemaakt van riet gekregen, echt super lief! Helaas kon ik maar drie dagen blijven omdat ik mijn vlucht naar Thailand niet wilde missen, maar een ding weet ik zeker.. Hier kom ik nog eens terug!!

Vanuit Sulawesi naar Kuala Lumpur gevlogen. Omdat ik daar negen uur moest wachten besloten om met twee Nederlanders die ik de dag ervoor had leren kennen een drankje te gaan drinken in de stad. Had het allemaal vrij straks gepland en zou om vier uur 's ochtends de eerste bus naar het vliegveld pakken en had dan nog precies een kwartier de tijd om mijn tas in te checken. Gelukkig was ik op tijd, checkte in mijn tas in en had ik nog voldoende tijd om te boarden, althans dat dacht ik. Ik was het vliegen in Indonesie nu gewend, waar je zelfs 10 minuten voor vertrek nog rustig kunt boarden, dus op mijn gemak nog ergens een bakje koffie gaan drinken. Het was zeker een lekker bakje, maar wel eentje die me uiteindelijk €120,- zou gaan kosten. Want ik kwam helaas te laat bij de gate waar ze me vriendelijk vertelde dat mijn tas al uit het vliegveld was gehaald en ik niet meer mee kon. Op dat moment wel ff balen, maar kan er nu wel om lachen. En weer een goed leermoment 'check altijd je boardingtime'.

Mijn eerste bestemming in Thailand was uiteraard Bangkok. Ondanks dat het alweer de zevende keer was dat ik deze stad bezocht, weer een geweldige tijd gehad. Elke keer ontmoet je weer nieuwe mensen en geen een dag is hetzelfde in de stad waar alles mogelijk is. Een ideale plek dus om mijn 26e verjaardag te vieren. Samen met mijn Canadese, Fillipijnse en Thaise vrienden een onvergetelijke avond gehad waarin we volop hebben gelachen, gezongen, gedanst, gezopen en smerige dingen zoals kakkerlakken en schorpioens hebben gegeten.

Na een paar dagen doorgereisd naar Phuket. Na een lange rit zonder enig plan aangekomen bij het busstation. Daar drie Duitse gasten leren kennen die ook geen idee hadden waar ze naar toe wilde. In de buurt lag een eiland waar ik een maand of zes geleden was verbleven, dus besloten om daar een paar dagen te gaan chillen.

Het was een vrij onbekend eiland met dus weinig andere toeristen. We verbleven in bungalows op steenworp afstand van het strand.De hangmatten tussen de palmbomen en de parelwitte stranden zorgden ervoor dat we even konden bijkomen na al het party'en in Bangkok. Overdag vooral gebruikt om met scootertjes wat rond te crossen op het eiland en in de avonden vooral gechilld bij een kampvuurtje.

In ons resort verbleven alleen twee engelse dames en een daarvan wilde graag een nieuw kapsel en vroeg of iemand de zijkant van haar hoofd wilde scheren. Deze kans kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan en om haar gerust te stellen gezegd dat ik veel ervaring had in het scheren van mensen. (Althans heb vaker gezien hoe ze mensen scheren, dus vond dat op zich wel als ervaring tellen.) Gelukkig waren we, ondanks mijn trillende handen van de zenuwen, beide erg tevreden over het eindresultaat! :D

In ao Nang twee Schotten leren kennen en na een avond stappen en de nodige biertjes besloot een van deze kerels een tattoo op zijn kont te laten zetten. ''Sowwy for partying". De thaise mensen kunnen de R namelijk niet uitspreken, dus dit leek hem meer toepasselijk. Haha.. wat een mafkees!

Vervolgens een paar dagen verbleven op Koh Phi Phi. Tijdens een eilandentour oa. een bezoek gebracht aan Maya Bay, waar de film 'the Beach' is opgenomen. Een super mooie locatie, alleen de honderden andere toeristen maakte het geheel net wat minder bijzonder. Verder op Monkeyeiland nog een conflict gehad met een aap die mijn koekjes wilde stelen. Nadat hij tegen me begon te krijsen en me wilde krassen hem toch maar zijn zin gegeven en hem laten genieten van mijn koekjes.

De laatste twee weken doorgebracht aan de westkust van Thailand. Met als hoogtepunten natuurlijk de fullmoonparty op Koh Phangang, het versierd worden door ladyboys op Koh Samui (even voor de duidelijkheid.. ik heb me netjes gedragen! :D) en het duiken op Koh Tao.

Momenteel ben ik weer in Bangkok voor een aantal dagen. Ben hier een massagecursus aan het volgen en verder druk met het inslaan van souveniers. Woensdag de vijfde vlieg ik weer naar huis en als ik de weerberichten mag geloven raak ik mijn tintje voorlopig nog niet kwijt! :D

Als het me lukt zal ik morgen de foto's nog even uploaden en de link posten om jullie een beeld te geven bij het verhaal, maar kan niks beloven want de computers werken hier helaas niet altijd optimaal.

Allemaal super bedankt voor het lezen van mijn verslagen en jullie leuke reacties en hopelijk tot snel..

Dikke knuffel